MESLEKTE BUGÜN SON GÜNÜM

34 yılın ardından

Benim meslekte bu gün son günüm. Mesleğimin Kahramankazan’daki kısmı 34 yıl sürdü. 1989 yılının pırıl pırıl; Cengiz Aytmatov'”un tabiriyle çocuk nefesi gibi bir nisan gününde” başladığım bu kutsal mesleği aralıksız kırk iki yıl sürdürdüm.

En stresli meslek

Genel kabul gören bir araştırmaya göre en kutsal meslek ağrı dindiriciliği olarak belirlenmiştir. Yine benim mesleğe başladığım yıllarda yapılan bir araştırmaya göre dünyanın en stresli 5. mesleği de diş hekimliği olarak gösterilmiştir. Ben dünyanın en stresli uğraşlarından olan bu kutsal mesleği aralıksız 42 yıl boyunca idame ettirdim.

22 yıl hekimlik, 2 yıl başhekimlik

O zamanki adıyla Kazan’a geldiğimde şehrin girişindeki tabelada nüfusu 2 bin 500 olarak gösteriliyordu. 1987 yılında yeni ilçe olmuştu. Henüz yeni yapılmış ilçe hastanesini açılışa hazırlayan zamanın belediye başkanı Ahmet Öztürk ile sohbetimizin bir yerinde samimiyetimize binaen: ‘’Ağbeysinin tabelada 2.500 yazıyor fakat ona bakma taş çatlasa buranın nüfusu 2 bin çıkar. İlçe olalım diye yoldan geçenleri, köylerden getirdiklerimizi saydırdık zor zahmet bu rakama ulaştık’’ demişti. Daha sonra bu güzel ilçemizin bu ilk güzel hastanesinde 22 iki yıl hekimlik, iki yıl kadar da başhekimlik yapmak kısmet oldu.

Diş Hekimliği çok farklı bir meslek. İçinde tababet, sanat, zanaat, psikoloji, sosyoloji vs. Pek çok birim barındırır. En önemlisi karşımızdakinin  insanı olduğu ve ona da insani değerlerle yaklaşılması gerekliliğinin farz olduğu gerçeğidir. Tamam işin içinde para da var ama gönül ve maddenin tam ortalamasının bulunması bu mesleğin ya da her mesleğin birinci kuralı olmalıdır. Büyük şair Abdurrahim Karakoç bu hususu ne güzel şiirleştirmiş.

 

Avrat yeğin sayrı benim karnım aç

Keyf için gelmedik bura doktor beğ

Fukara harcından yaz da bir ilaç

Olsun derdimize çare doktor beğ.

 

Dert bela tebelleş oldu başıma

Her gece tahsildar girer düşüme

Beni mahcup etme can yoldaşıma

Erkeklik öldü mü bre doktor beğ.

 

Ben meslek hayatım boyunca bu çağrıyı hep dikkate aldım. Hastamla ilk muhatap olduğum anda gözünde ve yüzündeki ifade bana para ve madde ilişkisinin sınırını çizdi. Hiç abartılı fiyat istemedim, meslek odası fiyatı, devletin takdiri neymiş diye hiç bakmadım. Kendimi çok da önemli bir kişi ve hekim olarak ta kabul etmedim. Hep mütevazi oldum bu mütevaziliğim sanırım halkta da kabul gördü. İnsanın sadece diş şikayetiyle ilgilenmedim. Köyünü sordum uğraşını sordum, ilgisini, merakını sordum ki arada duygusal bir iletişim kurulsun heyecan ve korku sıfırlansın. Gençlerin tutuğu takımı sorarak muhabbete başladım ki sonrasında şahsi dostluğa kadar uzayan durumlar oluşsun.

 

Hayır hasenat hususuna çok riayet ettim. Üç iş yaptımsa birinin parasını aldım sen yaptın denilen bir işi aradan on sene geçse de yeniledim ya da ücretini genellikle almadım. Hiç muayene ücreti almadım. İğnesini yapmadığım hiç bir süt dişi için ücret almadım. Doğu, güney doğulu kardeşlerimize devlete ısınmasına bir nebze katkım olur saikiyle hep pozitif ayrımcılık yaptım. Şehrimizdeki göçmen ahaliye misafir, garip yurtsuz gözüyle baktım çoğu zaman ücret almadım aldımsa da gerekenin yarı ücretini aldım.

 

Bizim baba mesleğimiz oto lastiği ticaretidir. Kardeşlerim hala bu mesleği icra eder. Küçük kardeşimin ortağı Kayserili Mustafa Palamut… Mustafa Palamut çok zeki, konuşkan, medeni cesareti çok yüksek…

iki diş sarımsak yerim sizden fazla şifa bulurum

Bir gün dükkanlarına iki müşteri geliyor, bir lastik soruyor. Kardeşim ve Palamut koşturuyorlar, alternatifler sunuyorlar çay ikram ediyorlar yemek teklif ediyorlar…Adamlar çok somurtkan bir türlü yüzleri gülmüyor. Nihayetinde istedikleri lastiği alıp giderken birisi “Ben Numune Hastanesi’nin falanca şefi, arkadaşım da falanca şefi, işiniz olursa bekleriz” diyorlar.

Mustafa Palamut: Ya doktorum siz bu somurtkan yüz ifadesiyle bana ne verebilirsiniz, iki diş sarımsak yerim sizden fazla şifa bulurum diyor. Zamanımızda doktor vatandaş arasındaki çatışmanın temeli buradan geliyor. Bu olay bana çok büyük ders oldu ve yeri geldiğinde hep der alırım.

 

Bu gün meslekte son günüm

Evet dostlarım bu gün meslekte son günüm. Bu günün Kahramankazanımızda tahmini 70 bin civarında insan yaşıyor. Bu nüfusun sanırım yarısından fazlasıyla diş münasebetiyle bire bir etkileşimim olmuştur. Diş hatıralarında adımı zikredip anlatacak epey hikayeleri vardır. Benim de bu güzel şehirde kuvvetli hafızamı da hesaba katarsanız binlerce evet binlerce ve geneli de güzel olay ve hatıra, zihnimin en güzel köşesinde istifli.

 

Bundan sonra bedenimi gönlümün emrine vereceğim. Daha çok dağ tepe gezeceğim, daha çok yabani ağaç aşılayıp unutulmaya yüz tutan kadim meyveleri yetiştireceğim. Akrabalarımın, rahmete kavuşan arkadaşlarımın mezarlarını ziyaret edip hatırlarını anacağım. Köyümüzün önündeki ulu Aktepe’ye daha fazla tırmanıp kendimi tanıyacağım ve kendimi dinleyeceğim. Ney imi kabak kemanemi türkülerimi ilgi duyan arkadaşlarla paylaşacağım. Sokak köpeklerini koruyup kollayacağım. Daha çok okuyacağım. Yarım bıraktığım kitaplarımı bitireceğim, yeniden resim yapacağım Camiye, dine diyanete daha fazla zaman ayıracağım.

 

Hepinize, memleketime insanımıza ağrısız, acısız, elemsiz, kedersiz günler dilerim.

Sağlıcakla kalın.

 

Yazıların bilimsel ve hukuki sorumluluğu yazarlara aittir.